Schrijfweek

Schrijfweek

De belangrijkste ingrediënten van de halfjaarlijkse schrijfweek in Het Hunehuis in Havelte zijn deze:

• – Iedereen met een serieus schrijfplan en de behoefte aan tijd, ruimte, rust en begeleiding om dat plan vorm te geven is van harte welkom.
• – We starten op zondagavond om zeven uur met een gezamenlijke maaltijd, de schrijfweek eindigt op vrijdagochtend na het ontbijt.
• – We eten driemaal daags, vegetarisch en gevarieerd. Met dieetwensen wordt rekening gehouden.
• – Iedere deelnemer heeft een eigen kamer.
• – Er is gelegenheid tot wandelen en fietsen in de directe omgeving van Het Hunehuis.
• – Ter garantie van voldoende persoonlijke begeleiding geldt er een maximum van tien deelnemers.
• – De kosten voor deze geheel verzorgde week zijn 745 euro, exclusief btw. Deze marktconforme prijs is inclusief vijf overnachtingen en alle dagen eten en drinken.
• – Vormt het genoemde bedrag een drempel voor deelname, geef dit gerust aan. In overleg komen we tot een passende vergoeding.

Wil je je opgeven of meer informatie, neem dan telefonisch (06-14982699) of via mail@sjoerdlitjens.nl contact met me op.

Blog · Sjoerd Litjens

Dit keer mocht ik acht vrouwen begeleiden bij het optekenen van hun verhalen. Mijn voornaamste taak tijdens zo’n week is om een ieder te helpen bij het vinden van de eigen stijl en toon. Van daaruit schrijft het boek zich vanzelf, zo leert de ervaring inmiddels. Dat die aanpak opnieuw tot veel bijzonders leidde, mag een understatement heten. Ter illustratie een tamelijk willekeurige (te) kleine greep uit de verschillende mooie, inspirerende en ontroerende verhalen.

De Limburgse
“Aan de achterkant werd het huis omsloten door een tuin met veel privacy. In de herfst lagen mijn ouders op de knieën om bloembollen in de grond te stoppen, in de winter schraapten ze ijsbloemen van de ramen, in de lente verheugden ze zich op de eerste krokussen en in de zomer lagen ze met voldane gezichten uit te rusten op oranje stretchers in de tuin. Het witte huis aan het groene grasveld lag er schattig bij. De voortuin altijd tot in de puntjes verzorgd, kamerplanten keurig in het gelid op de vensterbank en de ramen versiert met zelf gehaakte gordijntjes. Van de buitenkant gezien een mooie compositie. In de dagen voor Pasen beklommen gele kuikens op klemmetjes als berggidsen de gladde harde bladeren van sanseveria’s en ander binnen staand groen. Tegen Kersttijd omarmden rode linten, met zilveren en witte klokjes eraan vast, broederlijk het leven binnen op de vensterbanken…”

De Utrechtse
“…Op weg naar het derde kamp zien we aan weerskanten van de weg prikkeldraad, soldaten met geweren in de aanslag en overal gekleurde was hangend over het prikkeldraad. Binnen de omheining zien we vrouwen en kinderen. Is het een gevangen kamp? Stoppen mag niet en bij navraag bij de leger kapitein krijgen we geen enkele informatie om wat voor soort vluchtelingen het zijn. Het zijn geen officiële kampen maar wat dan wel? Wie bekommert zich om hen? De kampen liggen ca 300 km uit elkaar en dat vergt tien uur autorijden door een landschap dat sprookjesachtig mooi is. Onze equipe heeft over de hele wereld gereisd, maar iedereen is het erover eens, in dit landschap rijden we als door een sprookjes boek. Elke bocht die we nemen is als een bladzij die je omslaat en is nog lieflijker dan het vorige. Over de toppen van de bruine bergen ligt een deken van rode bloemen, de huizen zijn van klei met platte daken en overal zie en hoor je beekjes stromen. Het hof van Eden moet het zijn. Later blijken de rode bloemen papavers te zijn, die wij in het Westen voor veel geld versnijden en snuiven...”

De Amsterdamse
“Tijdens een race denk ik niet zoveel, ik ben alleen maar bezig met mijn eigen wedstrijd. Na het keerpunt op 50 meter voel ik dat ik kop lig, maar hoever lig ik voor? Geen idee. Ik zie nog wel schimmen in de banen direct naast mij, die liggen achter. Dat geeft me een kick. Ik voel geen vermoeidheid. En mijn tijd? Ik ben inderdaad de snelste van iedereen,1.38.22 minuten, een nieuw wereldrecord! Als je gefinisht bent, mag je niet eerder het water uit, voordat iedereen heeft aangetikt. De laatst aantikkende zwemster ligt een halve baan achter mij. Allemachtig wat een eind! Ik ben zo blij met mijn tijd. Ik blijf er maar naar kijken, wat een start van mijn toernooi! Als het Wilhelmus wordt gespeeld bij de huldiging kan ik me niet zo een goede houding geven. Het wordt een mengeling van willen meezingen en een beetje janken…”