Herinneringswebsite
Op woensdag 22 december 2010 om 23.17 uur overleed mijn vrouw Irmgard. Ze was toen 34 jaar oud. Nadien bouwde ik gevoed door de foto’s en verhalen van familie en vrienden een website als eerbetoon. Op de site vind je ook de blog bijgehouden in de laatste maanden van haar leven en een link naar een afspeellijst met Irmgards’ lievelingsmuziek.
Sjoerd Litjens
Adiosos Mama
Zoals iedere woensdag fietste ik vanmiddag tegen vijven naar het kinderdagverblijf om Jon op te halen. Deze keer met de kennis van een laatste bloedtest die had bevestigd dat Irmgard weldra zou overlijden. Ik ging samen met mijn zoon, zijn moeder voor het laatst in een levend lijf zien. De stemming was opperbest bij dagverblijf Allio: kerstborrel. Tussen volwassen benen zagen we elkaar, waarna ik Jon op de trap in de gang jas, winterlaarzen en sjaal aandeed, ondertussen wenste ik proostende ouders het allerbeste.
Op de fiets richting het hospice zong Jon over ‘Sinterklaasje bonne bonne bonne.’ Nog vrolijker werd Jon toen hij bij binnenkomst van de familiekamer van het hospice tante Charlotte, tante Carmen en oom Herrold aantrof. Even later gingen we stil naast mama zitten. Een diepe slaap. Zacht gesnurk. Onderzoekende blik. Een laatste kusje. Bij het weggaan fluisterde Jon: ‘Adiosos mama.’ Op de fiets vertelde ik Jon iets over altijd slapen. Het wilde nog even niet tot hem doordringen. Met ‘Sinterklaasje bonne bonne bonne’, reden we samen naar huis.
Gerard Schiphorst
Familie, Hellendoorn (1980)
Sjoerd Litjens
Oeral, Terschelling (2007)
Blog · Sjoerd Litjens · 22-12-2010
“De hoop dat in Irmgard een liefhebber van fietsvakanties zou schuilen, werd bij de eerste de beste poging de grond ingeboord. Ruim twee weken tuften we rond in de Duitse Eiffel. Maar steeds als de weg stijl omhoog ging vroeg Irmgard zich zuchtend en steunend af waar ze in godsnaam mee bezig was.”
Deze website heb ik laten maken en door vrienden, familie en kennissen laten vullen met beelden en verhalen van Irmgard, omdat ik een bewaarplek wilde voor alle herinneringen die we aan haar leven hebben. Dat wilde ik voor onze zoon Jon, die twee was op het moment dat z’n moeder overleed, maar ook voor mezelf, voor vrienden en familie. Het proces van maken van de website was voor mezelf belangrijk, het heeft mij geholpen om mijn vrouw Irmgard los te kunnen laten. Het resultaat, de beeldende verzameling van herinneringen, is met de jaren zeer waardevol gebleken voor die momenten dat de herinnering roept: voor naasten van Irmgard, en in het bijzonder voor onze zoon Jon. Ik gun iedereen mooie geestelijke nalatenschap, de vorm hierbij – een herinneringswebsite – is een vorm die Irmgard goed past.