Levensboek
Drie mannen, de zonen van Ruud en Eke Stalmeijer, vroegen mij in het voorjaar van 2011 om het leven van hun ouders vast te leggen. Zeven interviews en anderhalf jaar later was het er, een boek waarin hun beider verhalen met elkaar waren vervlochten, een geschenk voor de kinderen en de kleinkinderen. Ruud en Eke, een Friezin en een Hagenees, een echtpaar dat elkaar had gevonden in de hoopvolle jaren kort na de bevrijding van de Duitse bezetting in Nederland. In december 2012 was het er, een boek waarin hun beider verhalen met elkaar waren vervlochten, een geschenk voor de kinderen en de kleinkinderen. De namen en sommige locaties in dit voorbeeld zijn om reden van privacy gefingeerd.
Voorwoord
In het voorjaar van 2011 werden Eke en ik door onze drie zonen gevraagd of we een boekje wilde laten maken over onze levens. Het idee verraste ons. Ik had tijd nodig om er aan te wennen. Maar na onze instemming werd langzamerhand het nut van een dergelijk levensdocument duidelijk en begonnen we het ook steeds leuker te vinden. In de vele interviews die volgden, bespraken we de belangrijkste gebeurtenissen en ontwikkelingen in onze levens. Die gesprekken en de bijbehorende terugblikken, deden ons realiseren hoezeer de wereld is veranderd. De eenvoud en de crisis in de jaren dertig, de angst en schaarste in de Tweede Wereldoorlog en dan nu het welvarende, spilzuchtige heden: het zijn werelden van verschil. Wij hadden lange tijd in ons leven nauwelijks iets te kiezen. We hebben hard moeten werken om die keuzevrijheid te veroveren en zijn er trots op hoe we dat gedaan hebben. We deden het samen, terwijl we elkaar tegelijkertijd zoveel mogelijk ruimte gunden in onze opvattingen en gedragingen, ook als dat wel eens botste. Trots zijn we ook op ons gezin, onze familie en de hechte banden die we hebben met kinderen en kleinkinderen, zowel in Nederland als in het buitenland. Dat zij en hun nageslacht via dit document kunnen blijven lezen over ons leven, ons individuele en ons gezamenlijk verleden, is in zekere zin een geruststellende gedachte.
Ruud Stalmeijer
Eke Stalmeijer
“De tijd was aangebroken om te saboteren. Door zijn werk zag hij immers hoe iedere nacht via het spoor wagens vol fruit, aardappelen en bieten naar Duitsland werden vervoerd. Het idee dat er voor ons Nederlanders niets overbleef, was voor hem onverteerbaar.”
Ik heb het boek over mijn ouders met veel genoegen gelezen. Het geeft een mooi beeld van hun leven. Wat me opvalt is dat mijn moeder meer ingaat op haar gevoelens en beleving, terwijl mijn vader meer verslag doet van zijn leven. Maar dat is ook wel passend bij hen. Typisch mijn vader om het daar niet zo over te hebben. Zo staat er niets in over zijn hartinfarct in Amerika en wat dat met hem deed. Vind ik wel opmerkelijk. Al met al een mooi document. Ook de kleinkinderen zijn enthousiast. Ze zijn onder de indruk van het levensverhaal van mijn ouders. Naast de bijzondere dingen die ze gedaan hebben (daarbij de wereld van toen in ogenschouw nemend) is vooral ook de wijze waarop de wereld zich in korte tijd ontwikkeld heeft opvallend voor ze.